عملکرد الیاف پلی پروپیلن بر شیارشدگی و حساسیت رطوبتی لایه بیندر روسازی آسفالتی بر پایه فرآیند مختلط

بهبود خواص مخلوط های آسفالتی همواره یکی از مسائل حائز اهمیت در مهندسی روسازی بوده است. افزودنی ها در چند دهه ی اخیر به طور گسترده در آسفالت مورد استفاده قرار گرفته اند و از مهمترین آن ها که اثرات مطلوبی بر خواص فیزیکی و مکانیکی آسفالت دارد، می توان به الیاف پلی پروپیلن اشاره نمود. از این افزودنی با توجه کارایی بالا، سهولت در نحوه استفاده و اقتصادی بودن ، در روسازی آسفالتی جهت بهبود مشخصات فیزیکی و مکانیکی مخلوط های آسفالتی استفاده شده است. در این پژوهش با استفاده از الیاف پلی پروپیلن 18 میلیمتری و افزودن درصدهای 1/0 الی 5/0 آن به نمونه های آسفالتی ساخته شده در آزمایشگاه با دانه بندی لایه بیندر بر پایه فرآیند مختلط که شامل اختلاط اولیه قیر و مصالح سنگی و اختلاط ثانویه با الیاف پلی پروپیلن می باشد، آزمایشات مقاومت مارشال، کشش غیرمستقیم، مدول برجهندگی و خزش دینامیکی بر روی نمونه های آسفالتی انجام پذیرفت. با بررسی نتایج آزمایش های مختلف، تجزیه و تحلیل داده ها و ترسیم نمودار های لازم، ملاحظه گردید که افزایش درصد استفاده ی این افزودنی موجب افزایش مقاومت مارشال، کاهش مقاومت کششی خشک و مرطوب، مدول برجهندگی و عدد روانی نمونه های آسفالتی می گردد. نتایج حاکی از آن است که الیاف پلی پروپیلن موجب افزایش مقاومت مخلوط آسفالتی، افزایش حساسیت آسفالت در برابر رطوبت و کاهش پتانسیل شیارشدگی نمونه های آسفالتی شده و با توجه به جذب شدن به سنگدانه ها و قیر منجر به کاهش اتصال بین سنگدانه ها می گردد. همچنین با توجه به کاهش عدد روانی، این افزودنی موجب کاهش تغییرشکل های آسفالت می گردد.